Op zaterdag 16 september is Nona Salakory overleden. De foto toont haar op 15 augustus van dit jaar, tijdens de Indië-herdenking op het Stationsplein (fotograaf Caspar Huurdeman).
Het Comité 4 en 5 mei Baarn vroeg haar te vertellen over de gebeurtenissen uit haar vroegste jeugd tot aan het heden. En zo sprak Nona over dat kleine Molukse meisje, een baby nog, dat met haar ouders naar Nederland kwam. Over gebroken beloftes en nooit gekregen onafhankelijkheid van de Molukken. Over barakkenkampen die dateerden uit de Tweede Wereldoorlog, met weinig voorzieningen. Over gescheiden opgroeien van de Nederlandse samenleving en over haar stiekeme omgang met een Nederlandse jongen.
Vooraf hebben we over haar speech gepraat. Ze luisterde geduldig naar goedbedoelde raadgevingen, paste hier en daar wat aan, maar ging uiteindelijk vastberaden haar eigen weg. En zo stond ze daar op die mooie avond van 15 augustus, keek om zich heen, was oprecht verheugd over de grote opkomst en stak van wal. Het werd een roerende toespraak, niet alleen door de inhoud, maar ook door de manier waarop ze sprak. Ze bleek een geboren voordrachtskunstenaar.
Nona zelf was blij met alle lof en empathie die ze na afloop van vele toehoorders ontving. En het Comité gedenkt haar als die krachtige, eigenzinnige, vastberaden vrouw die zij was.
Marjolijn van Dijk, voorzitter